لم يكن قلبي لها الثانى

لم يكن قلبى لها

الفصل الثانى والعشرون

تفيق سمية من اغمائتها لتجد سليم يجلس بجوارها باكيا وهو منحنى على كف يدها يقبله ، لتظل لحظات دون ان تصدر اى رد فعل ، حتى عادت لكامل استيعابها ، واستوعبت مافعله مراد ليعيد اليها حنينها لأخيها ، ولكنها عادت لبعض من تمردها فقامت بسحب يدها من بين يديه ، ليرفع سليم رأسه هامسا باسمها ، لتدير رأسها بعيدا عنه ، ليقف سليم بجوارها وهو يميل على رأسها يقبلها ثم قال هامسا : لو كان موتى هيبقى السبب الوحيد اللى يخليكى تسامحينى وتنسى اللى عملته فيكى ……. اوعدك ان شهادة وفاتى تطلع النهاردة

سمية غاضبة : انت اتجننت ، ايه ؟ خلاص ! مانتش عارف الصح من الغلط وقلنا قضى ربنا ، لكن كمان مانتش عارف الحلال من الحرام ؟!

سليم وهو يعطيها ظهره : طالما وجودى فى الدنيا دى من غيرك ….ابقى كده كده ميت ياسمية

سمية بشجن : ومانت كنت من غيرى شهور طويلة ….. كان ايه اللى حصللك يعنى ، مانت عايش اهوه

سليم بأسى : كنت مسحور ياسمية ، كان معمولى عمل ، او تقدرى تقولى انى كنت مريض بمرض خبيث اتمكن منى ، وانا كنت ضعيف ….ايوة بعترف انى كنت ضعيف ومش فاهم ، كنت غبى ياسمية …معمى عن كل اللى حواليا ….. كانت اول مرة احب ياسمية ….. بس تقدرى تقولى انى حبيت بغشومية كنت عامل زى الاعمى اللى ماشى يضبش فى كل حاجة حواليه وهو فاهم انه ماشى مظبوط ومافيش احسن من كده

سمية بلوم : ماتلزقهاش فى الحب ، ثم قالت بشرود : ماكلنا حبينا ، لكن عمر ماحد فينا فرط فى اهله عشان حبيبه ، الحبيب ممكن يتعوض ، لكن الاهل عمرهم مايتعوضوا

ثم اعتدلت قائلة بلوم شديد : تقدر تعوض فريدة ، او تعوضنى ، ثم بحزن : او تعوض ……يحيى

سليم : عمرى ، عمرى مااقدر اعوض حد فيكم حتى لو عيشت الف سنة

ثم باستعطاف : سامحينى ياسمية ، ارجوكى تسامحينى

لتدير سمية وجهها فيقترب منها سليم وهو يصمها اليه وهى مغمضة عينيها ، ثم يتركها متجها الى الباب ولكنه يقول لها دون ان يستدير : انا مابقاليش عيشة فى البلد دى من غيرك بعد كده

انا هقدم على هجرة ، بس ارجوكى تسمحيلى انى اشوفك لآخر مرة قبل ما اسافر ، انا هبتدى الاجراءات من بكرة ، ارجوكى ياسمية ماتحرمينيش من الفرصة دى ، يمكن دى تبقى اخر ذكرى لينا مع بعض طول عمرنا

ليتركها ويغادر الغرفة وعيونه مغرورقة بالدموع ، ليقابله مراد ويربت على كتفه قائلا : اجمد …احنا لسه بنقول بسم الله الرحمن الرحيم ، لما هتعيط من دلوقتى هتعمل ايه بعدين

سليم : ماكنتش فاكر انى كسرتها كده ، كنت فاكرها اول ماتشوفنى هتترمى فى حضنى وتسامحنى من غير حتى ماتعاتبنى ع اللى فات

مراد مازحا : واقعد انا ع القهاوى لا شغلة ولا مشغلة ونقول لله يامحسنين ، انت عاوز تخرب بيتنا يابنى انت واللا ايه

ليبتسم سليم ويحتضن مراد قائلا : فعلا الاخوة مش بالدم طول عمرك اخونا يامراد

مراد ضاحكا : على الله تفضل فاكر الكلام ده وماتستندلش لو اختك قلبت عليا ، وااه اخوك ماخوكش هتدفع الفيزيتة يا بن يونس ، ده انا مابقاش ورايا غيركم

عند سمية بعد خروج سليم تظل سمية مكانها واجمة لبعض الوقت حتى يدخل عليها مراد فتلتفت اليه فى نظرة لوم ولكنها تعود للاستدارة بعيدا عنه دون ان تتحدث

مراد : لاااا ، ده احنا زعلانين بقى

لتظل صامتة دون ان تتحدث ، فيكمل : كان لازم اديكى فرصة تراجعى نفسك قبل ماتاخدى قرار وترجعى تندمى عليه بعد فوات الاوان

سمية غاضبة : وابه بقى فوات الاوان ، انك تفهمنى انه مات

مراد رافعا يديه لأعلى قائلا باستنكار : انا قلتلك انه مات ؟! ماحصلش ، واحلف بغلاوة طواجن البامية بتاعة فريدة ماحصل

ليمعن النظر فى وجهها حتى رأى بوادر ابتسامة على وجهها فقال مشاغبا : وطبعا عارفة انى عمرى مااحلف بالغالية اللى محروم منها كذب ، انا قلت انك لو حنيتى وسامحتيه يمكن فريدة تعمللنا عزومة حلوة كدة من عزوماتها اللى هموت وتعمللنا واحدة زيها من تانى على شرف سفر سليم واهو الواحد يبر روحه شوية

لتتجهم سمية مرة اخرى وهى تنظر اليه بتحليل قبل ان يكون سؤالا : هو مهاجر بجد

مراد وهو يجلس ويحاول ان يتشاغل عن النظر الى عينيها باللنظر الى تليفونه : بيقول انه احتمال بعد اسبوع

سمية بحزم : بصلى يا آبية لو سمحت وانت بتتكلم معايا : سليم مسافر

مراد وهو ينظر اليها فى عينيها : مش هو لوحده

سمية : مين تانى مسافر

مراد : يحيى جياله بعثة انجلترا ، وعلى فكرة دى مش اول مرة تجيله ، بس كان كل مرة بيرفضها عشان مايسيبكيش لوحدك انتى وفريدة ، بس المرة دى احتمال كبير يوافق عليها

سمية : وهو المرة دى مش هيسيبنا لوحدنا

مراد : ماهو بالعقل كده ياسمية ، انتى رافضة وجوده ، ورافضة وجود سليم ، وقافلة على نفسك باب فولاذ ، عاوزاهم يقعدوا ليه ومع مين

فريدة مش هتستحمل اكتر من كده ، اهو ع الاقل لما تبقى انتى فى بلد وهم فى بلد يمكن ده يهديها شوية .

سمية بغضب : وهو كمان ناوى ياخد معاه فريدة وآدم

مراد بتهكم : آدم ! توك ماافتكرتى

سمية : تقصد ابه ، وليه بتكلمنى بالشكل ده

مراد ببعض الانفعال : اقصد انك خلاص خفيتى وهكتبلك على خروج من بكرة ان شاء الله وعاوز اقوللك على حاجة ، احنا كلنا كنا متعاطفين معاكى جدا عشان ظروفك واللى حصللك وكنا شايفينك مجنى عليكى ، لكن دلوقتى

سمية : دلوقتى ايه ؟

مراد : بصراحة ياسمية ، انتى مأفوراها حبتين ، لو كل واحد فى حياته اخد صدمة واللا صدمتين وخاصم الدنيا بحالها زى مانتى بتعملى كده مش هتلاقى بنى ادم يعرف التانى لحد ماهننقرض ونسلنا يخلص

سمية بصدمة : انا مأفورة ، اشحال ان ماكونتش معاشر معايا اللى حصل من بدايته

مراد : معاكى ، لكن برضة مع كل اللى كان حواليكى ، مش انتى لوحدك اللى اتأذيتى ، بالعكس فى اتأذوا ذيك ويمكن اكتر كمان بس صمدوا واتحمللوا ، عارفة ليه ؟! … عشانك وعشان آدم وعشان الكل ، لكن انتى اول مافقتى ورجعتى اول حاجة فكرتى فيها انك تعاقبى سليم ، وماهمكيش ان عقابك ده بتقتلى بنى آدم كل جريمته انه حبك

سمية : حبه ليا جريمة

مراد : ااه جريمة … جريمة فى حق روحه وفى حق قلبه وحياته ومستقبله ، لما يرهن عمره كله عليكى تبقى جريمة ، ولما انتى تبقى شايفة وفاهمة كل ده وكمان ولا همك تبقى انانية ومابتحبيش غير نفسك

انتى فاكرة بقى انك لما تبعدى هتبقى المضحية العظيمة اللى مافيش منك ، بالعكس هتبقى اكبر مذنبة فى حق روحك وفى حق كل اللى حواليكى

سليم غلط ؟ ايوة غلط ، وغلطة كبيرة اوى كمان ، بس اعترف بغلطته وندم ، واحنا بشر ، كل مابتتكلمى توأمى … توأمى…..توأمى ، طب المفروض التوائم بيحسوا بوجع بعض

سمية صارخة : وهو ماحسش بوجعى ليه ، اشمعنى انا بس اللى اتوجع واتعذب

مراد بسخرية : شفتى بقى انك بتنتقمى

سمية باستنكار : انتقم !!!!! انتقم من سليم ؟ من روحى

مراد : ومن نفسك ، لانك هتتوجعى بوجعه ، ومن يحيى لانه هيتوجع على وجعك ومن فريدة اللى هتتوجع على وجعكم …… ولفى بينا يادنيا

شفتى بقى ان نظرتك للامور كانت من خرم ضيق اوى مش مبينلك اى حاجة من اللى جوة

سمية : انا وحشة كده

مراد : كلنا كده ياسمية ، بس يابخت اللى يلاقى اللى يفتحله الباب عشان يشوف الامور اوضح

سمية : والعمل

مراد : العمل فى اديكى لوحدك ، انتى الوحيدة اللى تقدرى ياسمية

سمية بتوهة : اقدر على ايه

مراد : تقدرى تلضمى العقد او تفرطيه

والى اللقاء فى الفصل الثالث والعشرين